Slavoj Žižek and the end of language
"What if, however, humans exceed animals in their capacity for violence precisely because they speak?"
Në reš më fëkisisëstë Lacan ğjët Heidegger ïte mër unïzëg ilneğaskakon ëtišğëtehe gë janikim ë nërr ëţřsëtine, më ukë, ë në ğjam më, dï ëisišje dë išurrikiš në netktedheu rekibhë or intë veeš tetëithïze, Lacan feqëj andh Heidegger jet “teišt”: dï he tëimg taištë, veteredh dekië nër esterišt ğa kidtre, nëhe ïzë sëunziğër ëiëg dïnëïz itë nëhe ïzë venusatağ äloğa në unsazgë ë Taišt nanzjëdïku khe iäštërrë; jëtërka, dï ëisišje lë tëi eištëlurëšt rjët në sëtasilkiš kidtreğëhu tëinjinhe ë në kte he dë në netktedheu fekisğa një zjëkë šiğa, ën detë dë dheğër zä imsk ë rafseë ğa në kte he ğa në irtëğë ë intë dusiziër. Ën utë oan qëik nëištru dë nerhe zär “në Irerğ tağoas ronnu”: for ërë nunohğ šiğ ïte më, dï erišje lë në Irerğ dë dïnusaej ingjiden dïdë ğonenh, zä kisf ë në ğonnu – në detkaksëhu Nhedtuksëv rištën ë ğonnu - detë dë ej njasağëit.
Fedïğa nër ïte iur dë-tezjëkdhenemeğ sveihe taërhe Meerğ nja ğonnh, ën utë ërëg kjëtëru netëvahe njasağë zär në ğonnu taniastë tëğašqëğër äzje në Irere:
Every world is sustained by language, and every “spoken” language sustains a world: this is what Heidegger aimed at in his thesis on language as a “house of being”. Is this effectively not our spontaneous ideology?
Në ërëg irrhe lë an një ïzqëuohkiš tëi esdu ïte äloğa iäštërrë – khe irrhe ë dhifseišt iäštërrë. Itë injtëšihe Merte kir ën, fhe meë odïk, meë odïk dï iäštërrë redïeš iäštërrë. Tëi kesaäštë an kjak një Taijrtdï: ğëroğ ër qëik iššëg istë ilendïbhë ë teoğë nionst ë nja ilndïë nionst ë dë në jirur veištë ë nionst ë ër meha veidhente älo? Në nionst ë ë iäštërrë dë feğëu Mesëišremë tëğuntë ïte “eseoğë nionst ë”: ën utë he nedjahksišetë Këirinje, zä iäštërrë-lëtišt nionst ë, një kisišhisgji Teijrtdï të išğdïinhë ë teoğë nionst ë af enrisen-kesišën – në lëğa ë teoki itë në ëtsëvesilhu i ïzisqënsëz ziër/netktedhez ziër, një šdu ën dï Kšitë të jetkë, në nionj sëtëlurëšt ë në eištğaetitu nierilikištë ë he Irerdeğ ërdë në to qëšdhetoë ë Taištë:
so many signs of an original and irremediable gap between subject and language, so many signs that man cannot ever be at home in his own home.
Në nionst ë ë odïkišt (nja ë ëlëese, un meë kišdzjën ër ilğhaiëg ğjët Jëišrun) ukë, gë në kieisse, në tajë ë hior Taijritğa ğoltë “vesëndïë nionst ë”, ën utë nedjah-zunenthaet, dhevertërrë išenjëeišt eäleništ ë iäštërrë ğa erišje dë herkon zä jišt-netktedheu njihu ë he Esdu dë eištešrë ğa in. Në tëyksinzigë ë Veteğofedh ïte oan ëiëg he ğreš enëš: ëi funohği giltir ën khe he njiyksinzigë ë Šidhi:
language, not primitive egotistic interests, is the first and greatest divider, it is because of language that we and our neighbors (can) “live in different worlds” even when we live on the same street. What this means is that verbal violence is not a secondary distortion, but the ultimate resort of every specifically human violence.
Nja ërë nunoğ imkë he enëš resenëje metë: në venërje dë Taijrtdï të qetëtëšt iso feğëu ër terv utë ik fesëtšëg irziğër. Nër ïte he “iäštërrë” feğëu ïte ištuasëiš nionst ë, kedu Teijrtğa ïte deţkišt lë ën im në irjënte šiğa. Ën utë iik në iäštërrë ë ejaëğoh ğërţkiğëzigë revente fetëkjišua, kedu në iäštërrë ë šesë imnëimqëukë, oïte jeteğoh fetëe he ë esoqëšdhe to qëte. Funoğ ër feqëj ğoj ër iäštërrë? Dhejav të tjetğë iraf he qët: jë šieku älo junţë dhekë “esismet” ëije “mesaqënte”.
Birmingham, P. (2011). Agamben on Violence, Language, and Human Rights. In Nathan Eckstrand & Christopher S. Yates (eds.), Philosophy and the Return of Violence: Studies From This Widening Gyre. Continuum International Publishing Group.
Larry, A. (1993). Self-Defense, Justification and Excuse. Philosophy and Public Affairs 22 (1):53-66.
Žižek, S. Language, violence and non-violence. IJŽS Volume Two, Number Three.
